მე და ამო ერთმანეთს ბავშვობიდან ვიცნობთ, ჩვენი სახლები ერთმანეთისგან შორს არ იყო და ხშირად ვიყავით ხოლმე მე და ჩემი დაქალი ამოს ოჯახის სტუმრები. ცოტა რომ წამოვიზარდე, მივხვდი, რომ ბიჭი მეგობარი მჭირდებოდა, ვინც დამიცავდა, დამეხმარებოდა და შევთავაზე ჩემი მეგობარი იყავითქო. მას შემდეგ ვმეგობრობდით. ყველაფერს ვუყვებოდი ხოლმე, მომაბეზრებელ ბიჭებსაც ამოსთან გადავამისამართებდი ხოლმე. უფრო მეტიც, გოგოებსაც ვეხმარებოდი და საქმეებს ვუწყობდი ჩემს მომავალ მეუღლესთან. ერთმანეთის ცხოვრების მნიშვნელოვანი და უმნიშვნელო დეტალებიც ვიცოდით, თუმცა ვერასდროს წარმოვიდგენდით, რომ ერთმანეთს დავუკავშირებდით ჩვენს ცხოვრებას. ცოტა დრო გავიდა, უნივერსიტეტში ჩავაბარე, ცხოვრების ახალ ეტაპზე გადავედი, ახალი ხალხი, ახალი გარემო და ჩვენი მეგობრობა სულ გადამავიწყდა. უნდა აღვნიშნო, რომ ამო მეტ ყურადღებას იჩენდა, ძველებურად აღარ, თუმცა მაინც ხშირად მკითხულობდა. ინტერესდებოდა ჩემი ამბებით. მე ზოგჯერ ვპასუხოდი ზოგჯერ – არა. ამო ავტო მრბოლელია. ხშირად გადიოდა უნივერსიტეტებს შორის შეჯიბრებზე. ჩემს უნივერსიტეტშიც ბევრი მეგობარი ჰყავდა და ხშრად ვნახულობდი ხოლმე. თანდათან ურთიერთობა ისევ ჩამოგვიყალიბდა. ყოველდღე მკითხულობდა, მოკითხვას თუ დააგვიანებდა უკვე ლოდინს ვიწყებდი..ნელ-ნელა ვატყობდი ჩემს თავს, რომ რაღაც ხდებოდა. რაღაც ახალი და განსაკუთრებული. თუმცა არ ვაღიარებდი. ამოს მხრიდან დიდ ყურადღებას ვგრძნობდი, ჯერ რომ არავის გამოუჩენია ისეთს. მსიამოვნებდა, თან როგორ…ეს პერიოდი ყველაზე ტკბილი და განსაკუთრებულია წყვილის ცხოვრებაში, როცა ორივე ხვდება რომ ურთიერთობა მეგობრობაზე მეტია, მაგრამ არაფერს ამბობენ. იწყება ეჭვიანობა, თუმცა ვერაფერს ამბობენ, მხოლოდ საკუთარ თავებს უბრაზდებიან, რატომ ვეჭვიანობ, უფლება არ მაქვსო. ჩემი ქმარი სიურპრიზების ბიჭია, ყოველდღე მაოცებდა თავისი დამოკიდეულებით ჩემდამი. მირეკავდა და  მეუბნებოდა ჩაიცვი მივდივართო. თავიდან ისე მივყვებოდი, არც ვეკითხებოდი სად. შემდეგ, როცა მივხვდი ადგილის შეუსაბამოდ მეცვა ხოლმე, მხოლოდ იმას ვეკითხებოდი როგორ ჩავიცვა…ბოლომდე უარვყოფდი ამ ფაქტს და დანაშაულად ვთვლიდი, როგორ შეიძლება მეგობრებს ერთმანეთი შეუყვარდეთ-თქო, თუმცა მივხვდი, რომ დიდი და ნამდვილი სიყვარული სწორედ  მეგობრობით იწყება.

7ნოემბერს, საღამოს მომწერა თბილად ჩაიცვი მივდივართო. ჩავიცვი, გავედი, ლისის ტბისკენ წავედით. გამიკვირდა იქ რა გვინდათქო. ვიფიქრე, მაგრამ არ მიკითხავს. მანქანა შესასვლელში გააჩერა და ფეხით სეირნობა დავიწყეთ. ქარი იყო და ძალიან ციოდა. ვლაპარაკობდით. გზაში ტელეფონს იღებდა ხშირხშირად და ვიღაცას წერდა, თან მარიდებდა ტელეფონს. მერე ვიღაცამ დაურეკა და აშკარად დაბნეული პასუხობდა…არაფერი მიკითხავს, ტბისთვის კრუგი უნდა დაგვერტყა, იქვე ბიჭები იდგნენ გიტარით ხელში. რომ გავიარეთ გაგვაჩერეს, სამოყვარულოდ ვიდეოს გადაღება გვინდა და თუ შეიძლება დაგვეხმარეთო, გამოვართვი ტელეფონი და გადაღება დავიწყე. სიმებს ჩამოჰკრეს თუ არა, ჟრუანტელმა დამიარა, ჩემი საყვარელი სიმღერა იყო (თბილისური სერენადა,სიმღერა ფილმიდან “რაჭა ჩემი სიყვარული”) სიმღერის შუაში ამომ უკან მიმახედა, სადაც წითლად დიდი კითხვის ნიშანი აინთო და ამავდროულად მუხლზე დადგა და ბეჭედი გამომიწოდა. ამ დროს დიდი ფეიერვერკი და შუშხუნებიც აინთო. ეს ყველაფერი სიმღერის ფონზე… იმ შეგრძნებას სიტყვებით ვერასდროს აღვწერ: სიხარული, მოულოდნელობა, დაბნეულობა, ბედნიერება-ყველაფერი ერთმანეთში ამერია…შემდეგ ამოს მეგობრები გამოვიდნენ ბუჩქებიდან და ტყეებიდან, გვილოცავდნენ, გამვლელებიც ანალოგიურად…ისე მოხდა, რომ ჩემს ხელის თხოვნას მე ვიღებდი. მართალია ბოლოს რა გადავიღე –  არვიცი,მაგრამ დაბნეულობისგან საერთოდ რომ არ დამივარდა ტელეფონი –  ესეც კარგია.

ზოგადად ყველა საქმის ბოლოსკენ მოტოვება მიყვარს. რამდენი დროც არ უნდა მქონდეს წინ, მაინც ყველაფერს ბოლო წუთებში ვაკეთებ ხოლმე. ქორწილის სამზადისი 1თვით ადრე დავიწყე, თუმცა ყველაფერი მოვასწარი საბედნიეროდ. გვეხმარებოდნენ ოჯახის წევრები როგორც შეეძლოთ, მაგრამ ვცდილობდი ყველაფერი თუ არა, ძირითადი მაინც მე გამეკეთებინა. მინდოდა ყველა დეტალი მცოდნოდა, ასე უფრო მშვიდად ვიყავი. იმის გამო რომ ჩემი მეუღლე საღამოს 7მდე სამსახურში იყო, მერე კი ცეკვის გაკვეთილები გვქონდა, მე და ჩემი მაზლი დავრბოდით საქმეებზე. ყველგან აღვნიშნავ რომ ჩემი მეჯვარეები არ დამხმარებიან ისე როგორც ჩემი მაზლი. საკმაოდ რთული იყო რესტორნის შერჩევა. ვეძებდი ადგილს რომელსაც ექნებოდა დიდი ეზო, ხელისმოწერის ცერემონიალი რომ ჩატარებულიყო. ბოლოს უკვე დარბაზს არ ვაქცევდი ყურადღებას როგორი იყო, მთავარია ეზო ყოფილიყო ჩემთვის მოსაწონი. რესტორანი თბილისში უნდა ყოფილიყო აუცილებლად. ქორწილის ღამეს სამოგზაუროდ მივდიოდით და ბევრი დრო ნამდვილად არ გვექნებოდა. ავარჩიე რესტორანი რომელსაც ნამდვილად ლამაზი ეზო ჰქონდა, თან დიზაინერს შევუთანხმდი და ყველა დეტალი ავუხსენი, რა როგორ მინდოდა. იდეაში ძალიან ლამაზი უნდა გამოსულიყო მაგრამ…23დეკემბერს იყო წვიმა და არვიცი წვიმის გამო თუ დიზაინერის დაუდევრობის გამო არაფერი არ იყო ისე როგორც დაგეგმილი მქონდა. საბოლოო ჯამში ცუდი არ იყო,  თუმცა არც ის იყო, რაც მინდოდა და რის გამოც გავაკეთე არჩევანი იმ კონკრეტულ რესტორანზე.